ﺩﺧــﺘــﺮﻡ ﺍﻣــﺮﻭﺯ ﺑــﺮﺍﯼ ﺗــﻮ ﻣـــﯽ ﻧــﻮﯾــﺴـﻢ .
ﺳـﺎﻟـﻬــﺎ بعد که ﺑـﺰﺭﮒ ﺷـﺪﯼ….ﻗـﺪ ﮐﺸـﯿﺪﯼ….ﺧـﺎﻧــﻮﻡ ﺷـﺪﯼ….
ﺩﻟــــﻢ ﻣـــﯽ ﺧـــﻮﺍﻫــــﺪ….
ﺗــﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭘـﺴــﺮﻫــﺎﯼ ﻣﺤﻠﻪ ﻭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻭ
ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻢ….
ﺩﻟــــﻢ ﻣـــﯽ ﺧــﻮﺍﻫــﺪ ﻧــﮕــﺬﺍﺭﻡ ﺍﺯ ﺧــﺎﻧﻪ ﺑـﯿـﺮﻭﻥ
ﺑـــــﺮﻭﯼ….
ﺩﻟــــﻢ ﻣــﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻧـﮓ ﺁﻓـﺘــﺎﺏ ﺭﺍ ﻓـﻘﻂ ﺩﺭ ﺣـﯿﺎﻁ
ﺧـﺎﻧﻪ ﺑﺒﯿـﻨﯽ….
ﺩﺧــﺘــﺮﻡ ﻣـــﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﻣـﻦ ﻣـﺘـﻨــﻔــﺮ ﻣـــﯽ ﺷـــﻮﯼ
ﻣـــﯽ ﺩﺍﻧــﻢ…. ﻣـــﺮﺍ ﺑــﺪﺗــﺮﯾـﻦ ﻣـــﺎﺩﺭ ﺩﻧـﯿــﺎ ﻣـــﯽ
ﺩﺍﻧــﯽ …
ﻣــــــﯽ ﺩﺍﻧـــﻢ . . .
ﺧــــﻮﺏ ﻣــــﯽ ﺩﺍﻧـــﻢ…
ﺍﻣــــــﺎ ﺩﺧـﺘــﺮﮐــﻢ…
اگر بدانی چه بر سر جوانی مادرت آمد
چگونه دلش شکست و آرزوهایش تباه شد از مادر گله نمیکنی
دخترم وقتی سنت هنوز درگیر احساس است و منطق نمی شناسد عاشق میشوی
دخترکم عاشقی درد دارد
بمیرد مادر و درد آن روزهایت را نبیند . . .
ﺍﯾــﻦ ﺭﻭﺯﻫــﺎ ﮐﻪ ﻣــــﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ…
ﻫــﻨـــﻮﺯ ﺩﺧﺘـــﺮﮐﯽ ﻫــﺴـﺘــﻢ ﭘـــﺮ ﺍﺯ ﺁﺭﺯﻭ…
ﺩﺧﺘـــﺮﮐـــﯽ که…
ﻣــــــــــﺎﺩﺭِ ﺗـــــــــــﻮست …
